In Chiang Rai had ik besloten even wat tijd voor mezelf te nemen. Dat plan viel letterlijk en figuurlijk al snel in het water, maar gelukkig kwam de slowboat nog dacht ik. Twee dagen heerlijk in rust op een bootje dobberen. Niets was minder waar. Niet omdat er mensen zaten die dachten dat ze op een partyboot zaten en toen bleek dat dit niet het geval was, ze van verdriet 3 flessen drank achterover sloegen (ook wel een beetje), maar omdat ook hier weer leuke mensen waren.
We zitten op een houten plank bij wijze van stoel, ik stink een uur in de wind en eet een zak chips als lunch en het maakt me eigenlijk niet zoveel uit. Er zijn gezellige mensen van wie ik alle kaartspelletjes verlies en we hebben altijd en overal mooi uitzicht. Ik geef mijn plan van ‘even wat tijd voor mezelf’ meteen op en doe nog een potje president.
Het is vermoeiend om zoveel mensen in zo’n korte tijd te ontmoeten. Om steeds met hetzelfde gesprek te beginnen waardoor alle verhalen door elkaar lopen. Om tegen sommige alweer na 1 dag alweer gedag te zeggen. En ik, als doordeweekse a-sociale pipo, vind het bijzonder dat er toch steeds weer een band wordt opgebouwd. Telkens als ik verder ga en m’n reisgenoten de andere kant op gaan ben ik even bang dat het niet meer zo leuk wordt als eerst, want mensen die ik niet goed ken vind ik eng en van grote groepen mensen word ik stil. Best onhandig, maar bij een stop tijdens het tuben in Vang Vieng, vond ik mijn weg naar het voetbal veld waar een Lao meisje van 7 aan het voetballen was. Een kamergenoot Ollie kwam ook meedoen en nadat ze ons er allebei uit had gespeeld zei hij met een brede glimlach: “This is what travelling is all about.”
Het moment waarop ik me weer bedacht dat al deze mensen hier allemaal zijn met maar 1 reden. Om zoveel mogelijk van de wereld te zien. Om de zonsopgang te gaan bekijken en met de motor vast te komen zitten in een enorme stortbui. Om al je 50.000 kip te verliezen terwijl je met zijn dertigen hand in hand van de rivier af drijft. Om maar gewoon te gaan en wel zien waar je uitkomt. En ja, ook om de meest sterke banden te voelen met mensen die je pas 2 dagen kent. Bang zijn om contact te leggen hoeft niet. Ontzettend je best doen om leuk gevonden te worden hoeft ook niet, want met al deze mensen die je tegenkomt, heb je alvast 1 ding gemeen. Misschien gaat het daarom wel zo makkelijk.
Allemaal emotioneel gezwets, maar wel een van de dingen die het reizen het allermooist maakt.
